-
1 środek
sam \środek absoluter Mittelpunktw środku in der Mitte, [dr]innenw środku miasta in der Stadtmittew środku tygodnia in der Mitte der Woche\środek ciężkości fiz Schwerpunkt m\środek koła mat Kreismittelpunkt m2) ( wnętrze) das Inneredo środka hinein[zamknięty] od środka von innen [abgeschlossen]poprosić kogoś do środka jdn hereinbittenwejść do środka hineingehenśrodki komunikacji/transportu Verkehrs-/Transportmittel ntPlśrodki zaradcze Hilfsmaßnahmen fPl4) litśrodki wyrazu Ausdrucksmittel ntPl\środek ostrożności Vorsichtsmaßnahme fśrodki przymusu Druckmittel ntPlprzedsięwziąć [ lub znaleźć] środki, aby... Mittel und Wege finden [ lub Maßnahmen ergreifen], um...środki masowego przekazu Massenmedien ntPl7) jur\środek prewncyjny Präventionsmaßnahme fśrodki zabezpieczające Sicherheitsvorkehrungen fPl\środek dopingujący Aufputschmittel nt, Stimulantium nt\środek konserwujący Konservierungsmittel nt; med\środek wiążący Bindemittel nt; med\środek wymiotny Brechmittel nt, Emetikum nt\środek finansowe [ lub pieniężne] Geldmittel ntPl, finanzielle Mittel [ lub bez środków do życia] mittellos12) cel uświęca środki der Zweck heiligt die Mittelcudowny \środek Wundermittel ntzłoty \środek die goldene Mitte, der goldene Mittelwegnie przebierać w środkach in seinen Mitteln nicht wählerisch seinużyć wszystkich środków alle Hebel in Bewegung setzen
См. также в других словарях:
kolegialność — ż V, DCMs. kolegialnośćści, blm «zbiorowa, zespołowa forma działania (np. pracy, rządów, sądzenia)» Stosować zasadę kolegialności … Słownik języka polskiego
nie ma — nie było, nie będzie forma nieosobowa zaprzeczona czasownika być 1. «w połączeniu z rzeczownikami (lub odpowiednikami rzeczowników) zwykle w dopełniaczu tworzy zwroty oznaczające nieistnienie, brak czegoś, nieznajdowanie się w określonym miejscu … Słownik języka polskiego
czas — m IV, D. u, Ms. czassie; lm M. y 1. zwykle blm «nieprzerwany ciąg chwil, trwania; jedna z podstawowych (obok przestrzeni) form bytu materii» Drogocenny, wolny, zajęty, stracony czas. Czas mija, płynie, upływa, leci, pędzi, ucieka. Czas leczy,… … Słownik języka polskiego
wojna — ż IV, CMs. wojnanie; lm D. wojnajen «zorganizowana walka zbrojna między państwami, narodami lub grupami społecznymi, religijnymi itp., prowadzona dla osiągnięcia zamierzonych celów (np. zagarnięcia obcego terytorium lub obrony własnego); konflikt … Słownik języka polskiego
pani — ż I, DCWMs. panini, B. paninią; lm D. pań 1. «kobieta» Starsza pani. Szykowna, wytworna pani. Była tu jakaś pani. 2. «forma grzecznościowa, używana przy zwracaniu się do kobiety lub w wypowiedziach o kobiecie, z którą się nie jest w stosunkach… … Słownik języka polskiego
adleryzm — m IV, D. u, Ms. adleryzmzmie, blm «kierunek w psychoanalizie, który za główny motor działania człowieka uznaje dążenie do mocy, będące formą kompensacji kompleksu niższości; psychologia indywidualna» ‹od nazwiska psychologa› … Słownik języka polskiego
bierny — biernyni, biernyniejszy 1. «nie wykazujący inicjatywy, obojętny, nie zaangażowany» Mieć bierną naturę. Zajmować bierną postawę wobec życia. Być biernym narzędziem w czyichś rękach. ∆ Bierny opór «opór polegający na odmowie działania, współpracy,… … Słownik języka polskiego
droga — ż III, CMs. drodze; lm D. dróg 1. «wydzielony pas ziemi łączący poszczególne miejscowości lub punkty terenu, przystosowany do komunikacji» Droga leśna, polna, wiejska. Droga asfaltowa, brukowana, kamienista. Dobra, zła droga. Droga szeroka, wąska … Słownik języka polskiego
energia — ż I, DCMs. energiagii 1. blm «skłonność i zdolność do intensywnego działania jako cecha człowieka; moc, siła» Dopływ, przypływ energii. Obudzić w kimś energię. Pracować z energią. Zabrać się (np. do pracy, nauki) ze zdwojoną energią. Energia… … Słownik języka polskiego
maszyna — ż IV, CMs. maszynanie; lm D. maszynayn 1. «urządzenie zawierające mechanizm lub zespół mechanizmów służący do przetwarzania energii albo do wykonywania określonej pracy mechanicznej» Maszyna parowa, elektryczna. Maszyna biurowa, drukarska,… … Słownik języka polskiego
pan — m IV, DB. a, CMs. u, W. pannie; lm M. owie, DB. ów 1. «mężczyzna; często także o mężczyźnie eleganckim, wykształconym» Starszy pan. Eleganccy panowie. Pan w średnim wieku. Przyszedł jakiś pan. 2. «forma grzecznościowa używana przy zwracaniu się… … Słownik języka polskiego